On Stillness – Cloistered Away

«Η βιασύνη δεν είναι απλώς ένα άτακτο πρόγραμμα. Η βιασύνη είναι μια ταραγμένη καρδιά». ––Τζον Όρτμπεργκ

Μερικές φορές πιάνω τον εαυτό μου να κυνηγάει καθήκοντα όταν αυτό που χρειάζεται είναι ηρεμία. Αυτό το στάδιο της ανατροφής των παιδιών μου φάνηκε πιο απασχολημένο από ποτέ, όχι επειδή κινούμαι συνεχώς με τον τρόπο που έκανα όταν τα παιδιά μου ήταν μικρά, αλλά επειδή καθώς τα παιδιά μου μεγαλώνουν στην ενηλικίωση, βρίσκω ότι η καρδιά και το μυαλό μου δεν ξεκουράζονται ποτέ. Η σκηνή είναι χαρούμενη και δραστήρια με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο. Τα έφηβά μου με εισάγουν σε νέα μουσική, κωμικούς και προοπτικές. Βοηθούν σε όλες τις δουλειές του σπιτιού και διαχειρίζονται όλο και περισσότερο τις δικές τους εκπαιδεύσεις. Κάνουν τα δικά τους ρούχα και έχουν τις δικές τους μικροσκοπικές επιχειρήσεις. Βοηθούν στην παρασκευή δείπνων και στο κούρεμα του γκαζόν. Αλλά δεν είναι ακόμα ενήλικες. Διασχίζουν δύο κόσμους, με σώματα και συναισθήματα που αλλάζουν, με διογκωμένες πνευματικές ερωτήσεις και περίπλοκες πραγματικότητες, και στην πορεία, το εσωτερικό μου άτομο σπάνια είναι ακίνητο. Ανησυχώ και αναρωτιέμαι και σχεδιάζω. Φτιάχνω λίστες και ορίζω υπενθυμίσεις και ραντεβού. Προσπαθώ να παραμένω ένα βήμα μπροστά τους σε όλες τις μεταβάσεις τους.

Είμαι επιρρεπής να κλίνω στην πολυάσχολη δουλειά για να ηρεμήσω μια ανήσυχη καρδιά. Μερικές φορές ως γονείς μπορούμε να βρούμε ανακούφιση στο να ταχυδακτυλογραφούμε όλα τα πράγματα. Άλλες φορές οι προσπάθειές μας μας φθείρουν, ίσως και μας εξοργίζουν. Ως νεότερη μητέρα, χρειαζόμουν σωματική ηρεμία για να ξεκουράσω τα πόδια μου, να πάρω έναν υπνάκο, να σκεφτώ. Σε αυτό το στάδιο με τα μεγαλύτερα παιδιά και τους εφήβους, η ακινησία έχει γίνει η οδός προς την παρουσία του Θεού, προς την εμπιστοσύνη, προς την ανάπαυση, προς τη χαρά. Η φυσική ακινησία αποκαλύπτει την ανήσυχη καρδιά μου και με καλεί να την παραδώσω. Ξανά και ξανά, όπως έγραψα πριν από μερικά χρόνια εδώ.

Τα μεγάλα οδικά ταξίδια απαιτούν πολύ κάθισμα και ησυχία. Θέλουν επίσης υπομονή. Όπως θα μπορούσε να επιβεβαιώσει οποιοσδήποτε γονιός απαντώντας στο περίεργο μικρό ανθρωπάκι στο πίσω μέρος – οι δέκα ώρες είναι ακόμα δέκα ώρες. Δεν μπορείτε να βιαστείτε. Ίσως γι‘ αυτό μου αρέσουν τόσο πολύ τα οδικά ταξίδια. Παρέχουν μια φυσική πραγματικότητα του τι είναι πάντα αληθινό στη ζωή: θα φτάσουμε εκεί όταν φτάσουμε εκεί. Το μυστικό, όπως λένε, είναι να ξεκουραστείς και να απολαύσεις τη βόλτα.